Sinéad O’Connor’ın ölüm haberi geldiğinde dün gece kırıldı, beni hedeflemeden daha fazla yüklenebilir.
İrlandalı şarkıcı, Prince’in “Nothing Compares 2 U” şarkısını kendisine ait kıldığı ve onu kalbi kırıklar için bir marşa dönüştürüldüğü için sonsuza dek hatırlanacak. Massive Attack’ın incelemelerinden kaçan 2003 albümü ‘100th Window’daki ‘What Your Soul Sings’ ve ‘A Prayer for England’ gibi kalıcılarıyla da benim şarkı için yaşamaya devam ediyor.
Sonra, inanılmaz derecede dokunaklı bir olan okuma 2021 kitabı ‘Hatırlamalar’ var, istismarcı çocuklarından, akıl hastalıklarıyla mücadelesinden ve ömür boyu süren uyumsuzluğundan samimi bir şekilde çıkan bir kitap.
Ama müziği ve sözlerini onun ulaşması olarak kalsa bile, hepsini savunmak için ses korkusuzca kullanan bir sanatçı olarak benim için yaşayacağını inkar edemem.
O’Connor, kariyerinin ilk haftalarını bile yürütürken atma konusunda kısa sürede itibar kazanmıştı. En ünlüsü, bir gösteriden önce ‘The Star-Spangled Banner’ı oynama reddetmiş ve aday gösterisinde Grammy Ödüllerini boykot etmişti, Recording Academy’ye ödüllerin “çoğunlukla maddi kazanca saygı duyduğunu” yazan bir mektup yazmıştı.
Ancak bu suçlar bile, 1992’de ABD TV programı Saturday Night Live’daki performansında neden olduğu uluslararası tartışmaya kıyasla hiçbir şeydi.
Bu, YouTube ve sosyal medyadan önceki bir zamandı. Bu konuyu çalıştırmayı ve o rezil anın resimlerini gazetelerde düzenlemeleri. O zamanlar tüm bunların ne anlama geldiğini anlamamıştım. Beyaz dantel elbiseli bu güzel, traşlı kadının bir fotoğrafını yırttığını ve ardından gelen öfkeyi gruplarını dağıtıyor.
Ancak daha sonra, bu cesaret anının O’Connor’u akranları arasında ne ölçüde tek çıkardığını ve onu gerçek bir öncü olduğunu oldukça sonra anladı.
O’Connor, Bob Marley’in protesto marşı ‘War’ın a capella versiyonu seslendirirken bazılarını “çocuk istismarı” sözleriyle şarkılarını barındırır. Kapağını, Papa II.
SNL’de hiç kimse böyle bir deneyim yaşamadı. Gösteri yapımcıları Lorne Michaels’ın hemen stüdyodaki “Alkış” tabelasının kurallarının kurallarının bildirildiği bildirildi. Sonraki gelen kilitleme onun hareketini daha da güçlü kıldı.
Tepki hemen oldu.
Protestolar, ölüm tehditleri, SNL’den ömür boyu erkekler… Ertesi Cumartesi sunucu olarak görünen Joe Pesci, “Benim programım durumu, ona böyle bir tokat atardım” dedi. Alımlı. Kalabalık da bu şiddet kısıtlamalarını korumaktadır. Aynı gecenin ilerleyen saatlerinde Madonna, o zamanlar yüksek profilli bir skandalın merkezinde yer alan Joey Buttafuoco’nun bir karanlığını yırtarak O’Connor ile alay etti. Aferin, Madge. Ne kadar cesur.
Bu bileşen, O’Connor’a açık sezon ilan etmek ve onun “patlamasını” sosyal çerçeve için kullanmak yerine almalıydı.
Performans, itibarını başka bir seviyeye taşıdı. Basın acımasızdı ve tahmin edilebileceği gibi ABD, plak şirketi New York’taki ofisinin cephesinde bir buharlı silindir CD’lerini ezerek incilerini ilk kavrayan oldu.
Performans, popülaritesine bir darbe oldu ve sonraki albümleri, önceki çalışma ticari başarıya ulaşamadı.
Ancak O’Connor, ‘Hatırlamalar’da parçalarıyla taşıdığı gibi, o andan asla pişmanlık duymadı.
Söz konusu fotoğrafın kendisine uyguladığı şiddet uygulayan anne evine geldiğinde ve öldürdükten sonra fotoğraf duvarından kaldırdığını anlattı.
“Niyetim her zaman annemin papanın sonunu yok etmek olmuştu” diye yazdı. “Yalanları, yalancıları ve tacizi ifade ediyor. Ürettikleri saklayan insanlar annem gibi şeytanlardı. Onu ne zaman, nerede ve nasıl yok konuşacağını asla bilemedim, ama doğru bir anda yok ederdim. Ve bunu göz önünde bulundurarak, o günlerden sonra yaşadığım her yere götürdüm. Çünkü İrlanda’nın çocukları kimsenin umurunda değildi.”
Tartışmayla ilgili olarak O’Connor, SNL anının kariyerini mahvettiği konusunda her zaman aynı fikirde değildi. Bu amaçla, “1 numara bir rekora sahip düzenleme kariyerimi raydan çıkardığını ve fotoğrafını yırtmamın beni tekrar doğru yola koyduğunu ulaştığını” diye yazdı. “Ben bir pop yıldızı olmak için ölmedim. Bunun için iyi bir kız olmalısın… SNL’den sonra sadece ben olabilirim.”
“Ben bir protesto şarkıcısıyım. Göğsümden atmam gereken şeyler vardı. Şöhret arzum yoktu” diye ekledi.
O’Connor’ın Katolik Kilisesi’ndeki çocuklara yönelik cinsel istismara karşı korkusuz protestosu, 1992’de dünya çapında öfkeye yol açmış olabilir, ancak yaklaşık yıl sonra, Papa II. Çocuklardan toplananlar tarafından cinsel istismarı için gizli diledi ve sistemlerin örtbas hikayeleri bugüne kadar hala su yüzüne çıkıyor.
O’Connor, zamanın ilerisindeydi ve doğru kişiyi çağırmak için özüne kadar çürümüş bir kuruma ışık tutma cesaretini gösterdi.
Sanatçıların siyaset ve sosyal meseleler hakkında konuşmak için arkalarını kullanmaları bugünlerde bir norm haline gelirken, hayranlar sanatçıların platformlarını davaları savunmak için kullanmalarını neredeyse bekliyorken, bunun büyük bir kısmı hala risksiz koltuk aktivizmi gibi geliyor. Sosyal medya, öngörülebilir bir öfkenin yayılmasını sağlayabilir, ancak aynı zamanda hayran kitlelerinden cesaret de edebilir. Sinéad O’Connor sosyal medya dönemlerinde resmi yırtmış olayı, tepki daha belki fazla destekle çok farklı olabilirdi. Olduğu gibi, popüler kültür arafına gönderildi.
Amaç her zaman “ihtiyaç olduğu yerde bir sohbeti zorlamak” idi ve sanatçısının onun gibi “protesto şarkıcısı” olması gerekmese bile, birçok kullanıcı sanatçısının yönetici olduğu bir ülkede kendi kullanıcılarını kullanmaktan alıkoyması iyi olur. işçiköy statüsünü sarsacak bir platform.
Yetenekli bir şarkıcıyı hatırladığımız gibi, protestoları için asla onay istemeyen ve inançlarında kararlı kalmak için her şeyi riske atan bir sanatçıyı kutlamamız yerinde da olur.
Sinéad O’Connor’ı asla sahip olmadığı bir özrü hak eden bir müzisyen, tacize meydan okumak ve eleştiri olasılığına rağmen yöneltmek için bir şekilde konuşmak için akıl yürütme feda eden ve kariyerini tehlikeye atan bir kadın olarak hatırlayacağım. Onun gibi daha fazla sanatçıya sahip olmak var.
