Ava DuVernay’in yazıp yönettiği ( Bizi Gördüklerinde, 13.), Menşei Kurgusal olmayan ‘Kast: Hoşnutsuzluklarımızın Kökenleri’ kitabının uyarlamasıdır. Aunjanue Ellis’in canlandırdığı Pulitzer ödüllü yazar Isabel Wilkerson’ın, 2020’nin en çok satan kitabını yazan giden bir yazarlık yolculuğuna çıkan hayatları anlatıyor.
Sinema 2012’de Trayvon Martin’in çalışmasıyla ortaya çıktı ve Wilkerson’ın gönülsüzce davaya dahil olduğunu gördü – özellikle de annesi Ruby (Emily Yancy), genç Siyah adamın ölümü ne kadar trajik olursa olsun bilmesi durumunda söylediğinde. geceleri beyazların olduğu bir mahallede yürümek daha iyi.
Wilkerson kendi başına, Latin kökenli bir adam olan George Zimmerman’ı beyaz bir grupta kendisini temsil etmeye iten şeyin ne olduğunu soruyor ve ırkçılığın her şeyi öğrenilebilmesi için birincil dilleşebildiğine kadar yetersiz olduğunu ileri sürüyor.
Kocası Brett (Jon Bernthal) ve annesinin aynı yıl ölünce, annesinin davranış protokolleri ile ilgili yorumlarının Neo Nazilerin gururlu gösterileriyle nasıl ilişkili olduğunu belirlemek için onu Berlin’den Hindistan’a gidilecek bir şekilde çıkar. ABD’de ve baskı sonuçları ırkın ötesinde ve daha çok kastlar açısından nasıl değerlendirilmesi gerekir.
Tezi, kastın toplanması direğinin endogami olduğu, ortak bir kaderin engellenmesi için insanlar arasında güvenlik duvarlarının inşa edilmesi etrafında dönüyor.
Berlin’deki Holokost krizini ziyaret eder, Boş Kütüphane’de (Bibliothek) durur, akademisyenler konuşur ve Naziler ile Jim Crow arasında bir bağlantı kurar. Hindistan’da, yarım Hindistan’daki kastların en alt tabakası olan “dokunulmazlar” olarak bilinen Dalit halkına odaklanıyor ve röportajları boyunca, August Landmesser (Finn Wittrock) gibi tarihi figürlerin serpiştirilmiş dramatizasyonlarına yer veriyor. Nazi selamını kullanmayı reddeden bir şey içinde ve Siyah antropologlar Allison ve Elizabeth Davis (Isha Blaaker ve Jasmine Cephas-Jones).
Bunu inkar etmek yok Menşei Kayıpla yüzleşen bir geçmişi kadının, küresel baskıcı sistemlerin bağ dokusunu aydınlatan bir araştırma yöntemiyle iç içe yaşayan iddialı bir proje. Ancak çalışma zamanı ilerleyerek kendini akademik bir araçla sınırlıyormuş gibi geliyor; DuVernay kedere odaklanıldığında duygusallığa kapılmadan alınır. Bazı bölgesel geri dönüş bölümleri, özellikle takımın oynadığı bir basketbol maçında, tamamı beyazların olduğu bir havuza erişim reddedilen genç Al Bright’ın hikayesi, duygusal bir darbe sağlıyor. Ancak buaklı yeniden dokunmanın canlanma etkisi bile, bazı yürek parçalayıcının farkına varılıyor ve beceriksiz hale gelen ifade tekrarları nedeniyle köreltiliyor.
Sinemada DuVernay’in sunumun olası hantallığının görülmediği zamanlar oluyor, özellikle de Isabel’e tezi ve bunun insan sözleriyle ifadelerle ifade edilemeyeceği konusunda seslenen Isabel’in kuzeni Marion (Niecy Nash) karakteri boyunca. Ancak, beyaz tahta ortaya çıktığında ve kopya yapısı son perdede ortaya çıktığında, bu en çok satanı yaratma – ne kadar iyi uygulanmış ve oynanmış olursa olsun – sık sık tekrarlanan bir ders gibi geliyor.
Büyüleyici ve hayati olsa da, Menşei mutlaka sinematik olması gerekmeyen onaylı bir çalışmadır. 2008 sonrası bir belgesel eve dönüş Hayat buve 2016’lar 13., DuVernay’e daha iyi hizmet verebilirdi.
MenşeiVenedik Sinema Şenlik’te Yarışma bölümünde ilk gösterim yapıldı.
